Το δελφίνι και ο γλάρος… όταν κάνουν παρέα

                                                                           

 Πάντα ήθελα να είμαι…δελφίνι.Διάβασα ,τυχαία , μια μέρα ενα απόσπασμα για ένα δελφίνι που ζούσε μέσα στη θάλασσα και χαιρόταν που ήταν εκεί και ζούσε όλα οσα κρύβει μια ‘ θάλασσα’ μέσα της! Ομως, δυστυχώς, το δελφίνι δεν μπορούσε να δει εξίσου καλά τον ήλιο, τα αστέρια, τον ουρανό…να απολαύσει το πέταγμα, να ακούσει τον αέρα να χτυπάει δίπλα στα αυτιά του, να μυρίσει τη βροχή, να βλέπει το ουράνιο τόξο!Εβλεπε τους γλάρους να πετούν και ζήλευε γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να χαρεί τη θάλασσα και τον ουρανό , ταυτόχρονα. Τι έπρεπε να κάνει λοιπόν; Αρχισε να αναζητά τη φιλία ενός γλάρου. Το κατάφερε και αποφάσισαν , οτι όσο θα ζουν θα περιγράφουν ο ένας στον άλλον τα όμορφα πράγματα που βλέπουν ο καθένας στο χώρο τους. Ο γλάρος δεν ειχε νιώσει ποτέ την μαγεία της θάλασσας , ένιωθε οτι ποτέ δεν θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος απο τη ζωή του, αφου δεν μπορεί να συνδυάσει να απολαμβάνει και τα δύο! Με τη συμμαχία έγιναν και οι δυό ευτυχισμένοι! Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα πιά, είχαν ο ένας τον άλλον. Αυτό που δεν καταφέρνει κάποιος μόνος του, αν συνεργαστεί θα το καταφέρει…Ετσι γίνεται και στη ζωή!Ο Θεός μας έδωσε ταλέντα για να τα μοιραζόμαστε ….Ούτε κανείς απο μας , μόνος του τα έχει όλα.Αν υπάρχει γλάρος που να πετάει αυτή τη στιγμή, θέλω κάτι να του πω….